Waarom je over het hoofd wordt gezien als het goed met je gaat.

3 Tips om toch aandacht te krijgen.

Het komt misschien als een schok: je bent saai als het goed met je gaat.  Stel, je bent op een receptie. Overal hapjes. Contacten. Collega’s. ‘Hi, hoe ís het?’ Zoen, zoen, zoen. Je antwoordt:

A)     ‘Waardeloos’
B)      ‘Goed’

Een en ander vergezeld door een zucht en hangende schouders (A), of een zelfverzekerde, stralende lach (B). Wat doet je gesprekspartner? Juist! Op jouw ‘Waardeloos’ volgt geheid een vervolgvraag (‘Joh, vertel?’) en voordat je het weet ben je alweer een drankje verder. Als reactie op jouw ‘Goed’, klinkt vaak een reactie van één lettergroep (‘Mooi’), terwijl de ander zich alweer voortbeweegt naar zijn volgende contact. Soms is de vraag ‘Hoe gaat het’ gewoon een beleefdheidsvorm, zo een waarop je geen antwoord verwacht of wílt hebben, maar waarmee je alleen duidelijk maakt dat je de ander hebt gezien. En op een receptie is dat nog te snappen ook. Maar dan verplaatsen we bovenstaande conversatie naar een functioneringsgesprek tussen medewerker en leidinggevende. En dan blijkt onomstotelijk: Je gesprekspartner zal je in veel gevallen langer te woord staan als het niet goed met je gaat, dan wanneer het juist wél goed met je gaat.

Het is niet interessant als het goed met je gaat. Want dan kan de ander zo weinig ‘scoren’. Sterker nog, hij zou wel eens ‘als een mindere’ af kunnen steken naast jouw onverbloemde successen. Hoe beter het met jou gaat, hoe sneuer hij er zelf voor lijkt te staan. Nee, er is voor de ander véél meer te halen als het niet goed met je gaat. En weet je waarom?

(A)   Je biedt hem een veilig alternatief om zich niet kwetsbaar op te hoeven stellen. ‘Hoe gaat het met je?’ ‘Nou, heb je het gehoord van Piet? Die….’

(B)   Het is een prachtige springplank om het juist over jezelf te kunnen hebben. ‘Nierstenen? Ja, dat is vervelend. Ik heb daar zelf ook zo’n enórme last van gehad. Eigenlijk nog veel meer last dan jij ..’

(C)   Je geeft hem een mooi verhaal waar hij zelf mee kan scoren. ‘Ik hoorde laatst van een collega…’. Eindelijk staat hij niet meer met zijn mond vol tanden, en kan hij ook wat inbrengen in een informele setting.

En dan het liefst met een zo ‘smeuïg’ mogelijk verhaal. Kortom, goed nieuws is geen nieuws. De  goegemeente kickt op ‘drama’. Sensatie moet er zijn. Ellende. En het paradoxale in deze: hoe beter het gaat, hoe meer er te zeuren valt. Want als je alles al hebt, een mooie klantenkring, een prachtig product, een geweldig team, wat valt er dan nog toe te voegen?

Aandacht.

Aandacht is een vorm van erkenning, van gezien worden. Aandacht onderscheidt jou van de rest, maakt je tot een uniek wezen. Er is alleen één probleem, om er maar een open deur in te gooien:  wat je aandacht geeft groeit. Dus hoe meer we het met elkaar ellendig gaan zitten hebben, hoe ellendiger het wordt. En voordat je het weet, hebben we het er alleen nog maar over hoe zielig we zijn. Vroeg of laat, klinkt dat toch door. Wég gaat je klantenkring. Wég de mooie uitstraling van je product. Ik pleit voor een ommekeer. Dat niet de zielepieten de aandacht krijgen (en dan heb ik het over de mensen die zich zo heerlijk in hun eigen ellende wentelen, en niet over hen die het écht minder getroffen hebben), maar juist degenen met wie het goed gaat.

Goed. Het gaat dus ‘GOED’ met je. Hoe krijg je dan in dat geval wél de aandacht die je graag wilt? Drie tips:

1)      Benoem de (indirecte) bijdrage van de ander aan jouw succes. ‘En weet je dat dat mede door jou komt, dat het zo goed met me gaat? Van jou heb ik geleerd hoe ik op de been kan blijven als ik moet overwerken tot 20 uur. Weet je nog? Italio Pizza? Die heeft zijn jaaromzet aan ons te danken in 2012. Ansjovis met ananas was jouw favoriet toch?’ Of: ‘Tijdens dit project heb ik dágelijks de memobriefjes gebruikt die ik van je had gekregen’.

2)      Leg een link naar het interesse van de ander ‘Ik moest nog aan je denken vorige week. Had jij niet iets gedaan met risicobeheersing bij die webwinkel?’

3)      Geef de ander iets, maak hem nieuwsgierig. ‘Ja het gaat hartstikke goed met me. En ik ben iemand tegen gekomen waar jij absoluut eens een kop koffie mee zou moeten drinken..’

De oplettende lezer, valt het vast op. Dat je in alle bovenstaande voorbeelden de aandacht zo snel mogelijk verlegt naar de ander. Terwijl het er juist om ging dat je zélf de aandacht zou krijgen. Maar dat gebeurt ook. Je bevredigt namelijk totaal op zijn Maslow’s zijn behoefte aan erkenning, aan erbij horen, aan toegevoegde waarde hebben. En als dat afgevinkt is, en iemand zichzelf dus weer op waarde schat, dán is er ruimte voor de ander. En die ander, dat ben jij. Jij, als degene die hem een goed gevoel over zichzelf heeft gegeven. Die iemand is van levensbelang. Die verdient aandacht. Veel aandacht. Want dat goede gevoel moet natuurlijk wél in stand worden gehouden. En wat gebeurt er ook alweer met alles wat je aandacht geeft? Juist.

Goed he?